Εκκλησία Αγίας Μαρίνας
Η κύρια εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα και βρίσκεται στο κέντρο της κοινότητας. Είναι βυζαντινό κτίσμα του 19ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια έχει συντηρηθεί.
Είναι κτισμένη με πέτρα και ο περίβολος της πλακοστρωμένος.
Εσωτερικά η εκκλησία είναι επίπεδη και απλή, χωρίς την παρουσία γυναικωνίτη. Έχει την άνεση να φιλοξενήσει μέχρι και διακόσιους πιστούς. Πάνω από το ιερό υπάρχει η μοναδική αγιογραφία με την παράσταση του Κυρίου. Το εικονοστάσι της είναι ξύλινο, σκαλιστό και πλαισιώνεται από νέες εικόνες. Δυο από τις παλαιές εικόνες, μετά από επιθυμία του Μητροπολίτη, κρατήθηκαν και φυλάχτηκαν στην Μητρόπολη, ως μεγάλης αξίας. Τα δυο ψαλτήρια που είναι σκαλιστά, είναι δωρεά του Αναπτυξιακού Συλλόγου Αναρίτας και ο δεσποτικός θρόνος, που επίσης είναι σκαλιστός, είναι δωρεά του Κοινοτικού Συμβουλίου.
Βίος Αγίας Μαρίνας
Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ,. από γονείς ειδωλολάτρες. Η μητέρας της πέθανε όταν η Μαρίνα ήταν πολύ μικρή και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε μια εξαιρετική γυναίκα, η οποία ήταν κρυφή Χριστιανή. Έτσι η Μαρίνα από την νηπιακή της ηλικία βρέθηκε σε περιβάλλον Χριστιανικό.
Σε ηλικία 15 ετών, αποκάλυψε στον πατέρα της ότι είναι Χριστιανή και εκείνος συγκλονισμένος και μη ξέροντας τι να κάνει για να την συνετίσει, πήρε την απόφαση να την καταγγείλει στον Έπαρχο Ολύμβριο.
Αυτός διέταξε να την συλλάβουν για ανάκριση. Όταν παρουσιάστηκε μπροστά του, η Μαρίνα άφοβα ομολόγησε ότι είναι Χριστιανή. Αυτός προσπάθησε να την μεταπείσει, αλλά μάταια. Τότε διέταξε να την φυλακίσουν. Τα μαρτύρια που ακολούθησαν ήταν τρομερά. Το καθένα πιο σκληρό από το άλλο. Η Αγία όμως δεν λύγισε. Κανένα κακό δεν στάθηκε ικανό να της κάμψει την θέληση και να την κάνει να αρνηθεί την πίστη της.
Όταν ο Ολύμβριος την κάλεσε για δεύτερη φορά και διαπίστωσε ότι η πίστη της ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της ως εκ θαύματος, έκλεισαν και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, πολλοί παρευρισκόμενοι να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.
Μπροστά σε αυτό τον «κίνδυνο» ο Έπαρχος Ολύμβριος, τελικά την αποκεφάλισε.
Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη της στις 17 Ιουλίου. Τον εσπερινό τιμά με την παρουσία του κάθε χρόνο ο Μητροπολίτης Πάφου και ακολούθως γίνεται πανήγυρις.
Εκκλησία Αγίου Ονησίφορου
Στη νότια είσοδο του χωριού, βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ονησιφόρου. Παλαιότερα βρισκόταν στον ίδιο χώρο, αλλά εντός του κοιμητηρίου. Από σεισμό κατέρρευσε και η κοινότητα φρόντισε για την ανέγερση νέας εκκλησίας, δίπλα από το κοιμητήριο. Σύμφωνα με την παράδοση, εκεί στη περιοχή που κτίστηκε το εκκλησάκι υπάρχει το σπήλαιο, όπου ο Άγιος Ονησίφορος άγιασε. Δεν έχει όμως ακόμα ανακαλυφθεί το συγκεκριμένο σπήλαιο.
Με έξοδα του Τμήματος Αναδασμού, ο περίβολος της εκκλησίας έχει εξωραϊστεί με την δημιουργία μικρού πάρκου.
Μέρος των λειψάνων του Αγίου, διατηρούνται σε σφραγιστή θήκη, που βρίσκεται στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας.
Η εκκλησία λειτουργείται δύο φορές τον χρόνο. Κατά την ημέρα της γιορτής του αγίου, στις 18 Ιουλίου και τη Δευτέρα της Λαμπρής.
Βίος Αγίου Ονησίφορου
Ο Άγιος Ονησίφορος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Οι ευνοϊκές συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε, τον βοήθησαν να αναπτύξει μια σωστή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ήταν άνθρωπος ευσεβής, ενάρετος με σοφία και σύνεση. Με αυτά τα προσόντα αξιώθηκε ν’ ανέβει στο αξίωμα του Αντιναυάρχου, από το οποίο υπηρέτησε ευδόκιμα την πατρίδα του, μέχρι την ημέρα που κάποιο συμβάν, άλλαξε ριζικά τη ζωή του.
Κατά την διάρκεια μιας ναυμαχίας, βυθίστηκαν όλα τα καράβια από την θαλασσοταραχή, εκτός από εκείνο που επέβαινε ο ίδιος. Συγκλονισμένος από την εμπειρία αυτή, πήρε την απόφαση να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό. Με άλλους δέκα συντρόφους του, αποβιβάστηκαν στο λιμάνι της Πάφου και αφού ευχαρίστησαν το Θεό, χωρίστηκαν, για να αναζητήσει ο καθένας μόνος του τον τόπο της άσκησής τους.
Ο Άγιος Ονησίφορος περνώντας από την Αναρίτα, διαπίστωσε την ύπαρξη σπηλαίου, που ήταν ιδεώδες για σκοπούς ησυχίας και ασκήσεως. Εγκαταστάθηκε σ’ αυτό και επιδόθηκε με ζήλο στην υλοποίηση αυτού που έβαλε σκοπό της ζωής του. Νήστευε, αγρυπνούσε, προσευχόταν και ανέπεμπε δεήσεις στο Θεό.
Έφτασε σε τέτοιο σημείο τελειότητας, ώστε αξιώθηκε από το Θεό να γίνει αγωγός της χάριτός Του. Έγινε τότε ο Άγιος, πόλος έλξης των ανθρώπων προς το Θεό.
Ακόμη και μετά τον θάνατό του συνέχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι βοηθός και παραστάτης, εκείνων που επικαλούνται την μεσιτεία του προς το Θεό.
Διώχνει τα πονηρά πνεύματα και τους δαίμονες, θεραπεύει καρκίνους, λέπρα και διάφορες άλλες παθήσεις.
Εξωκλήσι Αγίου Επιφανείου
Το μικρό ξωκλησάκι, που βρίσκεται στ’ ανατολικά του χωριού και σε μικρή απόσταση, έξω από το χωριό, είναι αφιερωμένο στον Άγιο Επιφάνειο και κτίστηκε ακριβώς πάνω από τα ερείπια παλιού ναού που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο. Είναι πολύ μικρό εξωκλήσι και μόλις που μπορεί να φιλοξενήσει είκοσι πιστούς.
Η εκκλησάκι λειτουργεί μια φορά τον χρόνο, κατά την ημέρα της γιορτής του Αγίου, στις 12 Μαΐου.
Υπάρχουν έτοιμα σχέδια, για την ανέγερση νέου ξωκλησιού.
Βίος Αγίου Επιφανείου
Ο Άγιος Επιφάνειος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα φτωχόσπιτο, στο χωριό Βησαυδούκη, κοντά στην Ελευθερούπολη της Παλαιστίνης (310 μ.χ). Οι Ιουδαίοι γονείς του, ήταν φτωχοί γεωργοί. Μετά το θάνατο των γονιών του ο Επιφάνειος προσελκύεται στον Χριστιανισμό, από δύο περίφημους για τις γνώσεις και τον ασκητισμό μοναχούς, το Λουκιανό και τον Ιλαρίωνα.
Έπειτα πηγαίνει στην έρημο και ζει κοντά στους πνευματικότερους ασκητές της Παλαιστίνης. Εκεί εμπλουτίζει σε μεγάλο βαθμό το μυαλό του με θεολογικές γνώσεις. Η φήμη της αρετής του, ανέδειξε τον Επιφάνειο Επίσκοπο Κωνσταντίας στην Κύπρο. Από τότε αγωνίστηκε με θερμότερο ζήλο για την ανόθευτη και γνήσια διατήρηση του Ορδόδοξου δόγματος και καταπολέμησε όλες τις αιρετικές πλάνες της εποχής του.
Ο Επιφάνειος πέθανε μετά από αρχιεροσύνη 36 χρόνων και αφού άφησε αρκετά αντιαιρετικά συγγράμματα.
Εξωκλήσι Αγίου Γεωργίου
Στο χωριό Αναρίτα της επαρχίας Πάφου, βρίσκεται ερειπωμένος πια, Ναός ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο. Τον συναντούμε νοτιοανατολικά από το χωριό και πάνω στα γεωγραφικά «σύνορα» του με το διπλανό που είναι τα Μανδριά και μέσα στην κτηνοτροφική περιοχή. Από τον Ναό έχει μείνει όρθια η εξωτερική τοιχοποιία και η ημικυκλική αψίδα του Ιερού, την ίδια ώρα που η οροφή έχει καταρρεύσει και το δάπεδο έχει αφαιρεθεί. Δεν φαίνεται να έχει καταστραφεί από σεισμό ή από την πάροδο του χρόνου αλλά να έχει λεηλατηθεί. Αυτό πιθανόν να έχει συμβεί κατά την περίοδο που τα χωριά της περιοχής βρισκόταν υπό την κατοχή των Οθωμανών και κατοικούνταν από αυτούς.
